Te veel avontuur

Een ‘schitterend’ verhaal van een gezin op vakantie in California. Na afloop van de reis ontvingen we van hen een mail met hun verhaal. Speciaal voor deze website hebben we hen gevraagd om een stuk van het verhaal uitgebreid te beschrijven.
Hun vakantie begon in Portland, Oregon en zakte in een kleine twee weken af naar California. Na een verblijf op een ranch in het noorden van deze staat, ging de reis naar Lake Tahoe en Yosemite. Na Yosemite ging de reis naar Kernville, op de hoogtevlakte bij Death Valley.
Het verhaal dat ze voor ons hebben geschreven begint op het moment dat de familie vertrekt uit Yosemite.

Zoals jullie al voorspeld hadden, was het moeilijk om afscheid te nemen van dit schitterende resort, Tenaya Lodge. We hebben daarna jullie reistip gevolgd en zijn Yosemite voor de laatste keer door gereden en via de Tiogapass weer eruit. Jullie tijd aanduiding klopt daar volgens mij niet, we hebben er in ieder geval veel langer over gedaan dan stond aangegeven. Maar om eerlijk te zijn, we zijn ook wel vaak gestopt, dus ik weet het niet meer zeker.

Kernville was leuk, daar hebben jullie ons een groot plezier mee gedaan. Het was inderdaad een heerlijk dorpje in de bergen, met een erg leuke en gezellige Brewery. De volgende dag zijn we op jullie advies naar de Trail of 100 Giants geweest. Wel wat tam voor ons, want we vroegen om avontuur en actie. Oke, de jongens vonden het leuk om op een omgevallen Sequoia te lopen, maar het mocht allemaal wel wat spannender vonden we. Nou dat hebben we geweten.

Bij terugkomst in Kernville was daar alles behoorlijk in rep en roer. Overal politiewagens en heel veel mensen op straat. Nog hadden we niets door. Totdat er grote aantallen brandweer auto’s door het dorp begonnen te rijden, zonder sirene, maar niet minder nadrukkelijk. We spraken een agent aan met de vraag wat er aan de hand was. Die begreep de vraag niet helemaal en we kregen als antwoord dat we nog niet hoefden te evacueren. O-keeeeee, dat leek een geruststelling, maar dat voelde toch niet echt zo. Dus toch maar even verder gevraagd. Er bleek een enorme wildfire in de buurt te woeden die lang niet onder controle was en zich uitbreidde in de richting van Kernville en Lake Isabella. Terug naar de politieagent met de vraag of we niet beter konden vertrekken. Dat werd afgeraden. Vanuit Kernville kun je via drie wegen wegrijden. Twee wegen waren afgesloten door de brand, de derde werd vrijgehouden voor brandweer en hulpdiensten.

Overal om ons heen stonden inmiddels brandweer auto’s en liepen fire fighters. Boven onze hoofden vlogen helicopters constant van de bergen naar het meer Lake Isabella om water te halen. Blusvliegtuigen storten grote wolken rood poeder uit. Een mooie foto opportunity, maar ontzettend bedreigend.

Op onze hotelkamer keken we op de kaart, om tot de ontdekking te komen dat we, als we eerlijk waren, ingesloten waren. Er waren echt maar drie wegen Kernville uit. Toen de avond viel stonden we op het dakterras van het hotel. Vrijwel alle bergtoppen om ons heen gloeiden rood-oranje van het vuur. De eigenaresse van het hotel stond naast ons en drukte ons nogmaals op het hart om op dit moment niet te vertrekken. We probeerden te gaan slapen, maar tegenover het hotel was een commando post ingericht, waardoor de hele nacht auto’s af en aan reden. En niet zachtjes. Bovendien waren we tot in de toppen van onze vingers gespannen, wat slapen echt onmogelijk maakte. De kinderen sliepen gelukkig totaal rustig, in het volste vertrouwen dat hun ouders en de andere volwassenen het wel zouden oplossen.

Bij het eerste ochtendlicht gebeurde wat we verwacht hadden: politie auto’s die met luidsprekers door de straten gingen. Verplichte evacuatie. De hotel eigenaresse vertelde ons snel dat we de auto moesten pakken en achter in de rij aansluiten.
Rij, hoezo rij?? Dat begrepen we pas toen we op de weg kwamen. Inderdaad stond het hele dorp in de auto achter elkaar te wachten. Toen de file begon te rijden met politie voorop, gingen we over een bochtige bergweg in een tempo dat we anders nooit hadden durven of willen rijden op deze weg. Omdat niemand het gebied in mocht, konden we ook de linkerkant van de weg gebruiken in de bochten. Rook hing overal om ons heen tussen de bomen en dikke rookwolken dreven af en toe over de weg.

Midden in de bossen kwamen we tot stilstand. Zwart geblakerd land links en rechts van de weg, rook omhoog cirkelend van boomstronkjes en de grond. Een firefighter kwam langs de auto lopen en legde uit dat er telkens 6 auto’s tegelijk door het volgende stuk mochten rijden. Met de opdracht zo snel mogelijk door te rijden en vooral niet te stoppen.
Totaal overbodige instructies bleek toen we eenmaal aan de beurt waren, want we reden nu daadwerkelijk door de brand. Aan beide kanten van de weg stonden de bomen en struiken in brand. Geen hoog uitslaande vlammen, maar bedreigender dan we ooit hebben meegemaakt. Gelukkig was het maar amper een mijl lang en waren we er ineens uit. Meteen erachter was het landschap vredig, groen, zonnig. Alsof er niets aan de hand was of ooit was geweest. Even later kwamen we in Bakersfield, waar het leven z’n gewone gang ging. Om ons te herinneren aan het avontuur hoefden we echter alleen maar naar het oosten te kijken waar dikke rookpluimen boven de bergen uitstegen. Dagen later rook alles in onze auto en koffers nog naar rook, ook al zaten we inmiddels aan zee.

We vroegen om een reis met avontuur en actie. Maar soms krijg je meer dan waar je om vraagt; ”watch out what you wish for” zeggen de Amerikanen en in ons geval kregen we een stuk meer dan waar we om vroegen. Het was een avontuur en er nu achteraf over vertellend klinkt het als een spannend verhaal, maar ik had het liever willen missen.

Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden, daarom heb ik een eigen foto en foto’s van de krant van Kernville bijgevoegd. Ik vind dat ze een goed beeld geven hoe bedreigend een dergelijk brand is. Hoewel het bijna niet mogelijk is om over te brengen hoe het voelt als je er midden in zit, kun je dat een klein beetje bedenken als je je inleeft in de man op de foto op het dak van zijn kansloze huis.

heart breaking