Bucketlist: veedrijven

Een email van een tevreden klant waar we een verblijf op een working ranch voor hadden geregeld. Niet zomaar een working ranch, maar een die eigenlijk niet eens echt op bezoekers is ingesteld. Een zeer klein aantal mensen mag elk najaar mee met het werk. Eerst wordt alle vee verzameld en bijeen gedreven. Daarna gaat de hele kudde de berg af naar een lager gelegen gebied om de winter door te brengen.
De ranch ligt aan de westkant van de Rocky Mountains in Colorado.

Beste mensen van America’s Exclusive.
Ik wil jullie nogmaals bedanken voor de ontzettend goede zorgen en de fantastische vakantie die jullie ons bezorgd hebben. Ongetwijfeld waren de andere ranches waar we met jullie over gesproken hebben ook heel mooi geweest, maar wat jullie nu voor ons geregeld hebben, was echt het einde.

Jullie hadden wel gelijk dat de ranch zelf niet echt geweldig is. Wat vervallen en duidelijk flink te lijden gehad van de strenge Colorado winters in de Rockies. Maar de mensen waren zo ontzettend aardig en ze wisten zo goed waar ze mee bezig waren. We kwamen aan in de ochtend en ‘s middags kwamen de mensen terug die het eerste deel van de round up hadden meegemaakt. Zij hadden alle vee van de hoge grasgebieden verzameld en wij zouden meegaan om het vee naar de lage wintergebieden te drijven. Jullie hadden gelijk dat er maar een paar mensen per keer meemogen. Bij deze eerste groep waren het er 4 en in onze groep maar drie.

Mijn dochter en ik kregen elk een vaste begeleider. Zij kreeg een knappe jonge cowboy aan haar zijde, waar ze nu weken later nog van onder de indruk is. Mijn begeleider was een wat oudere wrangler (cowboy klinkt wat vreemd voor een veertiger). Het klikte meteen en beide begeleiders namen zeer uitgebreid de tijd om ons te leren kennen, samen te rijden en vooral om ons te leren wat we ons paard moesten laten doen als er tussen het vee straks iets zou gebeuren. Jullie hadden ons dat al verteld, maar ze deden dit nog veel grondiger dan ik ooit had verwacht.

De volgende dag vertrokken we met het eerste daglicht. Tot dat moment had ik nog geen koe gezien, maar dat veranderde toen we na een kwartier een canyon in reden waar langs een rivier een zwarte deinende massa stond van honderden runderen. Als iemand me vertelt, dat het er duizenden waren, dan geloof ik dat. De wranglers die vooruit waren gegaan, waren al bezig met het weghalen van touwen die als een tijdelijke afzetting waren gespannen. Ik heb geen idee waarom, maar opeens begon de hele massa zwarte lijven te bewegen en in een rustig tempo langs de rivier te lopen. Het constante geloei, het stampen van duizenden hoeven, de stofwolk die we opwierpen, de wranglers die voorzichtig langs de kudde meereden en af en toe een eigenwijze afdwaler terugdreven; het was precies zoals ik me had voorgesteld. Nee, het was beter dan ik me ooit had voorgesteld. Het was een van de mooiste momenten in mijn leven. Ik ben niet het sentimentele type, maar het was echt een geweldige ervaring.

Opeens stond er ergens een pickup truck van de ranch met koffie en verse broodjes. Als ik heel eerlijk ben, was ik even teleurgesteld. Ik had zo gehoopt op een chuckwagon, zo’n huifkar waar eten op bereid wordt. Maar de koffie was heerlijk. Jake mijn begeleider vertelde me dat in vroegere tijden ze koffie op het kampvuur maakte en dat de grap was, dat cowboy koffie goed op sterkte was, als er een hoefijzer op bleef drijven. Heerlijke onzin waarmee we de uren vulden waarmee we naast elkaar door het schitterende landschap reden.

Aan het einde van de middag werden de runderen een doodlopende canyon in gedreven en met touwen werd de ingang afgezet. Dezelfde pickup kwam met een paar grote pannen stoofpot met brood, koffie en water. Nooit zal ik het moment meer vergeten dat ik daar naast mijn dochter op een grote steen zat, met een bord bonen-stoofpot op schoot. Om ons heen bomen in herfstkleuren en in de verte de indrukwekkende pieken van de Rocky Mountains. Wauw!

Waar ik even niet op bedacht was geweest, was dat er ‘s nachts in de gaten gehouden moest worden dat de koeien de afzettings touwen niet omver liepen en ervan door gingen. Dan hadden we de volgende dag eerst alles weer bijeen moeten drijven. Alle wranglers deden dit bij toerbeurt en toen het Jake’s beurt was, ging hij er als vanzelf van uit, dat ik ook daarin meeging.
Slapen in het open veld ging me niet goed af, dat zal ik eerlijk bekennen. De tweede nacht wel, maar toen was ik inmiddels al zo ontzettend moe van twee dagen in het zadel, dat ik nog op een spijkerbed in slaap zou zijn gevallen.

Aan het einde van de derde dag bereikten we de bestemming. Het vee werd in de omheining gedreven waarna onze taak erop zat. Een deel van de mannen en vrouwen was ingehuurd, werd ter plekke betaald en ging er te paard vandoor. Het eigen personeel zette alle paarden in een gigantische trailer en reed achterop pickups terug naar de ranch.
Met een geweldige barbecue vierde die avond het personeel van de ranch het einde van het seizoen. Natuurlijk waren wij daabij welkom. Het afscheid de volgende ochtend viel ons ontzettend zwaar.

Koeien huiden over een hek bij een ranch (niet de onze)